Quality time

Vandaag heeft een zuster van Icare een kastje gebracht. Via een infuus krijgt Tiago nu door de dag heen morfine, dit om te proberen de pijn die toch telkens door de eerdere medicatie kwam, beter te beteugelen. Die dappere Tiago, terwijl wij met elkaar zongen: 'Hup holland hup', kreeg hij een klein prikje en werkte de zuster goed door om het infuus aan te leggen. We glijden zo langzaam door naar een andere fase.  Het eerste doel blijft om Tiago van die vervelende buikpijn af te helpen, want die pijn begint steeds dominanter te worden. 

Daarnaast zien we ook een enorme vermoeidheid. Telkens als ik hem in bed leg om een dutje te doen, gaat hij liggen met een uitstraling: he he, ik lig, ik ben bek af! Het is niet dat iemand Tiago opjaagt iets te doen, maar hij wil zelf nog altijd zo graag onder de mensen zijn. Ook al worden zijn praatjes veel en veel minder en zien we hem stiller worden en dromeriger. Maar vanmiddag bijvoorbeeld, hij  was niet in bed te houden: hij moest naar zijn 'werk', het leuke winkeltje Plaza op het terrein van Frion. Want zijn collega's moesten natuurlijk zijn kastje zien. Want Tiago is er maar wat trots op dat hij zo"n kastje heeft.  

Het is nu te hopen dat we gaan merken dat dit een betere pijnbestrijder is dan de eerdere pleisters. 

Tiago is erg veel bezig met het sterven en naar de hemel gaan.

Het maakt hem soms verdrietig, maar het geeft hem ook nieuwe vragen: kan de televisie ook mee naar de hemel, kunnen we daar ook gezellig winkelen. En ja, bij die winkels... hoe zit dat dan met zijn geld? Moet dat ook mee in die grote verhuiskist?

Gisteren hoorden Tiago en ik dat in de hemel alles gratis is. Dat scheelt! Dus niks met geld meenemen. Dat kan echt hier blijven. 

En die televisie, ja, ik denk zelf dat hij niet in de kist kan... Zo'n ding vouw je niet even op, toch?  Ook denk ik eigenlijk dat het daar zo mooi is dat je helemaal geen tijd meer hebt om televisie te kijken. Maar ja, hoe leg ik dat uit hè... 

Toch blijven dit soort gesprekken tussen hem en mij wel iets dat ik als heel kostbaar ervaar. Alsof ik door Tiago 's vragen nog iets meer ga nadenken over hoe groot dat mysterie is van leven, echt leven na de dood.

Ook verheug ik me er op, met en voor hem, dat hij straks gaaf en hersteld zal zijn. Geen gehandicapte man meer, niet meer de gevolgen van geboren worden met een te kleine schedel, niet dat verschrikkelijke onrecht dat hem overkomen is, met al die foute genen, vanaf de dag dat hij in de moederschoot verwekt is.  Als ik bij hem zit en met hem keuvel over van alles nog wat, op zijn niveau, dan kan ik soms zo ontzettend dankbaar, misschien zelfs blij zijn, omdat ik weet en geloof, dat er juist zoiets kostbaars op hem wacht. Iets dat zal maken dat Tiago nooit en never naar hier en nu terugverlangt. Het is daar beter, want hij is beter! 

Wij zullen hem zeker gaan missen, maar hij ons niet. Eindelijk, eindelijk zal hem recht worden gedaan...  

Er wordt recht gezet wat krom was,

er wordt goedgemaakt wat fout was,

er wordt heel gemaakt wat is stuk gegaan,

er wordt geliefd, wat hier te kort is gedaan! 

Dit besef doet mijn armen opengaan,

hem dragend, opheffend,

vragend overreiken, hem leggend

in de armen van de God die ons liefheeft met eeuwige liefde. (GV)