Naar de verhuisde zus en broer

Vandaag stond een bezoekje aan Leeuwarden gepland. Het hoort allemaal heel stoer, maar tot vanochtend hadden we spanning of het allemaal wel door kon gaan. Tiago brengt de dagen veel in bed door. Hij is erg moe en er duikelt ook steeds van die nare buikpijn doorheen of andere onverwachte dingen,  die extra zorg vragen. 

Ik herinner één keer eerder zo'n turbulente tijd met Tiago; dat was in 2020 na een hersenoperatie. Vlak voor Tiago ontslagen zou worden uit het ziekenhuis, ging het helemaal mis met hem. Hij belandde op de IC en volgende dag werd overgebracht naar het UMCG.  Wat waren dat  moeilijke dagen. Hij overleefde het en toen hij van de IC af kwam en weer aansterken moest, moesten we leren omgaan met nieuwe fysieke  kwetsbaarheid. Ook nu is er die constante spanning: hoe lang duurt dit nog, hoe zal het vandaag gaan met hem, hoe ga ik hem aantreffen, wat kunnen we nog en wat kan niet meer?  Tiago zelf wil veel meer dan hij aankan, maar hij geeft ook steeds meer 'grenzen' aan. 

Tiago wilde naar Leeuwarden. Misschien stond op zijn agenda wel 'afspraak maken met Anne om naar Cambuur te gaan'? Over zulke plannen licht hij mij niet in, want hij weet dat ik zeg dat dit niet zo makkelijk kan. Hij regelt het liever even tussen de bedrijven door met zijn broer. Dat werkte tot nu toe het beste. 

Maar nee, die vraag is deze keer niet gekomen. 

Hij had een werkstukje als cadeautje mee voor Mirjam en Anne en hun nieuwe huis. En ook een zakje pepernoten.  Wat waren ze blij elkaar te zien, die twee broers. We hebben genoten van  de heerlijke Friese oranjetaart. En na een half uurtje is Tiago eerst door zijn broer naar bed gebracht, (een bed beneden). Na een uurtje slapen, meldde Tiago zich weer en hebben we geluncht met elkaar. Dat eten ging er lekker in. Daarna de rit terug naar Zwolle. 5 kwartier, er zat een hele stille jongen ,  grotendeels met de ogen dicht, voorin naast Wim.