Weer een stapje "meer zorg".

Toen Tiago uit Urk weer op zijn kamer kwam zag hij dat er eigen po-stoel was gebracht. Hij was er zo verguld mee, een eigen po-stoel, niet meer in de nacht schuifelend naar de badkamer, maar de stoel staat naast zijn bed. Tiago belt als hij er op gezeten heeft en dan komt de nachtdienst de po legen. Onze jongen moet zich voortdurend aanpassen aan dat lichaam dat steeds minder wil en kan. En dan toch zo dankbaar blijven. Hoe doet Tiago dat? 

Vrijdag is er een hoog laag bed gebracht, een decubitus matras, omdat Tiago veel meer tijd doorbrengt op bed. Hij slaapt veel en die rust heeft hij ook echt nodig. Ook deze verandering heeft hij zo goed opgepakt.

Als familie staan we zoveel mogelijk samen om hem heen. We proberen hem te geven wat er mogelijk is, zoals even mee eten bij Anne of bij Floor in Zwolle, maar ook de bezoekjes van Melle uit Assen, doen hem zichtbaar goed. Zelf fiets ik elke dag wel even naar hem toe. 

Zo zetten we bijna wekelijks stapjes, helaas niet vooruit, maar achteruit. En eigenlijk als ik het zo schrijf denk ik ook aan de hoop die wij koesteren: Hoop op eeuwig leven, Hoop op een welkom in het Vaderhuis van God. Dit niet omdat we zelf zo geweldig zijn of zoveel kunnen, of omdat we zo veel goeds hier op aarde hebben gedaan, of zo geleerd zijn of zo rijk zijn, maar simpelweg: omdat we geloven. Zelfs zo eenvoudig geloven, zoals onze Tiago dat doet. Zalig de armen van geest...  De eenvoud die Tiago laat zien... het is toch iets waar je soms heel stil van kunt worden, een tikkeltje jaloers zelfs... Had ik hier maar een beetje meer van.