Broer Melle kwam met Yvonne op bezoek bij Tiago!
Zwolle, zaterdag 20 mei 2023,
Een berichtje van Melle.
Aangekomen bij Tiago’s huis, aanbellen, door de deur, trap op, weer door een deur en daar zat Tiago, aan tafel met een Formule 1 magazine voor zijn neus. “Hallo Tiago.” Zijn hoofd ging omhoog en een “hé” en een glimlach volgden. Voor mij duidelijk dat zijn opgewektheid, dat typische van Tiago, behoorlijk ontbrak.
Na een dikke hug van ons, zijn schoonzus en broer, gingen we bij hem aan tafel zitten. Voorheen ging het gesprek altijd middels vragen stellen. Wat heb je gegeten? Waar ga ik naar toe met vakantie? Etc. etc. Nu was dat een stuk minder. Het kost Tiago energie, iets wat hij weinig heeft.
Maar hij vertelde dat hij met vakantie ging, naar Urk, in juli. En als hij dat zegt, dan is dat nog steeds met een glimlach. En er is een nieuwe bewoonster, die daar, met een wijzende vinger. En hij heeft een leenrolstoel. “Nou, laat die maar even zien”, zei ik. Achter de rollator, stapje voor stapje, naar de snoezelkamer.
Toen zijn we met z’n drieën een wandelingetje gaan maken. Tiago kent gelukkig de route en wees exact aan welke kant we op moesten. Die route gaat natuurlijk langs het huis van “Ezel”, (weet niet hoe ze echt heet). Zoals velen weten, “Ezel” is dé vriendin van Tiago, aldus hemzelf.
Tiago wijst de voordeur van het huis van “Ezel” aan en zwaait. Zo lief!
Tijdens het wandelen hebben we het over zijn verjaardag. “Hoe oud word je?”, “Veertig”. En “Ezel” werd als eerste genodigde genoemd. Ik vind dat prachtig.
Als we terug zijn, is hij nog vermoeider dan hij al was. Zijn jas uitdoen, arm uit de mouw, kost hem zichtbaar energie. In totaal zijn we drie kwartier bij hem geweest. Tiago gaat eten en waarschijnlijk daarna slapen. Maar misschien ook wel andersom. (Melle)
Een moeilijk en vermoeiend weekje!
Het was een moeilijke week met ineens veel achteruitgang bij Tiago. Wat is hij kwetsbaar geworden in het afgelopen jaar. En het lijkt alsof de achteruitgang sneller gaat dan het eerste gedeelte van dit laatste jaar. Voor het eerst komen er serieuze gesprekken... Eerst met elkaar als ouders, begeleiders, huisarts, met broers en zus van Tiago en hun lieve aanhang.
De belangrijkste vraag voor ons is: hoe bereiden we Tiago voor. Want we merken dat het hem ook bezig houd. Die buik van hem wordt niet meer beter. Die doet pijn, hij is veel misselijk. We hebben dagen gehad dat hij elke dag meerdere keren overgaf. Medicatie wordt elke keer bijgesteld op de behoefte van Tiago.
En dan die moeheid... eindeloze moeheid.
blij met elke mooie dag wordt blij met elk mooi moment!
Een jongeman op weg door de wolken, over de wolken, naar de verre verte.
Ik zag er onze Tiago in. Met een grijns, met moed, met zin naar nieuw avontuur!
Beide duimen omhoog: 'Heer, ik kom!'
Een jongeman die het licht volgt en weet dat er op hem gewacht wordt. O, ja, dat weet hij.
Hij noemt namen van mensen die daarboven al zijn: zijn lieve oma, Ingrid en Frans en nog meer mensen.
Er gaat heel wat in dat koppie van hem om, ook al kan hij het niet allemaal verwoorden.
"Oma schenkt voor Ingrid een kopje thee in,' zei Tiago laatst, terwijl hij onder de douche stond.
Een andere begeleider hoorde hem zeggen, terwijl de zon door de wolken brak: Ingrid doet het licht aan!
Zo mag je ook denken. Dat is mooi en uniek.
De hemel, wij reizen naar dat oord. Tiago reist op zijn manier.
Wij zullen hem met alle liefde en zorg laten weten wat een mooie toekomst hem wacht, daarboven.
Wees maar niet bang, ons lief kind, je bent een kind van God.
Gerry
Reactie plaatsen
Reacties